یادداشت محدثه محمدزاد

        انّه هو اضحک و ابکی!

از جمله نکات درخشان کتاب:
۱. پیوند با ادبیات درجه‌ی یک بزرگ‌سال. این مهم، از طریق شوخی با شاعرهای بزرگ و شعرهای‌شان و دیگر شخصیت‌های ادبی صورت گرفته‌است.
همان‌طور که در این کتاب با حافظ و سعدی و باباطاهر و ابواسحاق اطعمه شوخی می‌شود، با اخوان ثالث و سهراب سپهری و احمد شاملو هم شوخی می‌شود!
شوخی‌هایی که هم مفرح است و هم جنبه‌ی آموزشی پنهان دارد.
بی‌تعارف من این کتاب را به‌خاطر همین ویژگی‌اش دوست دارم. نویسنده دغدغه‌ی ادبیات دارد و بلد است که چه‌گونه نوجوانان را دعوت به ادبیات بزرگ‌سال بکند. این، عالی و ضروری است. کاشکی کتاب‌های درسی ادبیات فارسی هم بویی از این مطالب می‌بردند!
همین‌جا از نقش چشم‌گیر ضرب‌المثل هم یاد کنم..

۲. چندقسمتی‌بودن برخی از روایت‌ها و حکایت‌ها. به این صورت که چند شخصیت محدود و یک‌سان، حول یک موضوع رخدادهایی را روایت می‌کنند؛ اما در چند بخش که این بخش‌ها هم در کتاب پراکنده شده‌اند.

۳. ارتباط مستقیم گرفتن با مخاطب. به این صورت که نویسنده از مخاطب می‌خواهد که مثلا ابتدا برود فلان بخش را بخواند و سپس ادامه دهد. و کلا نویسنده در تعامل با مخاطب است.

۴. برخی جمله‌ها تکرار می‌شوند به‌گونه‌ای که در انسجام‌بخشی موثرند. 
"ته‌دیگ می‌خورم، پس هستم!"