یادداشت حسین گلستانی

        ضابطیان در ذهن من به سه شاخه تقسیم می‌شود. کتاب‌هایش، رادیوهفت و پادکست‌های درجه یکی که برخی از آن‌ها را بیش از سه بار خوانده،نوشته و دیده‌ام. اما نوشابه‌زرد از آن دسته کتاب‌هایی است که گمان نمی‌کنم یمبار دیگر آن را باز کنم. حتی برای دیدن تصاویر کتاب.
خیلی راحت بخواهم بگویم به‌نظرم ضابطیان در نوشابه‌زرد یک یا حتی دوگام به عقب رفته و این نظر در نثر کتاب، سوژه‌یابی و پرداخت به آن به مسائل روشن است.
اگر سفرنامه‌های قبلی ضابطیان را خوانده‌اید باید بگویم که انتظار جذابیتی در این کتاب نباشید