یادداشت 𝘏𝘢𝘮𝘦𝘥

        به نام خدا 

سبک این کتاب، مثل جلد های قبلی نیست.

درود

قطعا کسی که تا جلد هفت رو خونده سبک کتاب های فلنگن دستش اومده.(منظورم سبک نوشتاری و روند پیش رویِ کتابه نه حال و فضای خود داستان.)

اما این یکی اینجوری نیست؛ تا صفحه 200 هربار که میای ورق میزنی میگی : خب که چی ؟ چی شد؟
اولا که داستان اصلی دیر شروع میشه
 که اینجاشو من مشکلی نداشتم.

اما تقریبا از وقتی داستان اصلی شروع میشه تا صفحه ی 200، هیچ حس و حالی تو داستان نیست. انگار فلنگن داشته هر چی تو ذهنش هست رو میاورده تو داستان، مثل یه جور نشخوار فکری که همینجوری شروع شده و جلو رفته، خیلی سطحیه. امیدوارم تونسته باشم منظورو برسونم.

اما بعد از صفحه ی  200 تقریبا متحول میشه، انگار روح توی داستان دمیده میشه، مثل اینکه یه عکس سیاه و سفید رو رنگی کنی. آخراش هم که دیگه فوق العاده اس. یعنی حداقل من خیلی دوستش داشتم.

خب کلی گویی بسه بریم یکم از جزئیات بگیم.


هایبرنیا و دان کلیتی و قلعه ی پادشاه فریس(اونایی که میدوننD: )  رو بسیار دوست داشتم و باهاشون ارتباط برقرار کردم.

و اینکه بعضی از جاها واقعا میخندیدی از کتاب که اینش واقعا دوست داشتنی بود و امیدوارم ادامه پیدا کنه تو جلدای دیگه.

نقش هوراس رو بسیار، بسیار، بسیار دوست داشتم.

اشاره ای به اسراری که از هالت بزرگ شخصیت مورد علاقم که توی کتاب فاش شد نمیکنم برید بخونید، من  که مشکلی باهاشون نداشتم.

دیگه بیشتر به جزئیات بپردازیم هم حوصله سربر میشه هم نمیخوام اشتباهی اسپویل کنم :)

نقاط ضعف : 
ضعیف بودن کتاب تا صفحه 200 که انقدر ضعف بزرگیه ضعفای دیگه رو میپوشونه.

نگران امتیاز که 4 دادم نباشید آخراش به وجدتون میاره.

امیدوارم این یادداشت حتی کمی بهتون کمک کرده باشه.

ممنون که تا اینجا خوندی یا حتی روزنامه وار رد کردی که مشکلی نیست :) لطف کردی.

در پناه حق.