یادداشت 𝙷𝚘𝚖𝚊 𝚃𝚊𝚟𝚘𝚞𝚜𝚒𝚊𝚗

        خیلی وقت بود که می‌خواستم فرانکشتاین رو بخونم، ولی همیشه مردد بودم که خوشم میاد یا نه. امروز بالاخره خوندمش؛ نسخه‌ای که دستم بود، خلاصه‌شده از نسخه‌ی اصلی بود، اما با این حال، خیلی باهاش ارتباط گرفتم. شاید بعدها برگردم و نسخه‌ی کاملش رو هم بخونم.

فرانکشتاین یکی از آثار کلاسیک ادبیاته؛ ترکیبی از ژانر گوتیک و علمی–تخیلی، و روایتش بیشتر به صورت نامه‌نگاریه که جذابیت خاص خودش رو داره.

ماجرای خلق موجودی توسط ویکتور فرانکشتاین، در ظاهر ترسناک به‌نظر می‌رسه؛ ولی در واقع، موجودی که همه «هیولا» صداش می‌کنن، خودش قربانیه. موجودی‌ست که تنها و طردشده‌ست، حتی از طرف خالق خودش. این طرد شدن، تنهایی، و بی‌عشقیه که اونو به سمت خشونت و انتقام می‌بره.

برای من، پیام اصلی کتاب اینه که علم، بدون عشق و مسئولیت‌پذیری، می‌تونه به فاجعه تبدیل بشه