یادداشت آروشا دهقان

        یک قاعده‌ی کلی هست که میگه هر کتابی از فیلمش بهتره ولی بر باد رفته یک استثناست (چقدر نوشتن این واژه سخته😶 چرا از زبان فارسی حذفش نمی‌کنیم؟!).
فیلم و کتاب بر باد رفته کامل مکمل همدیگه هستند. اگر سنتون بالای چهارده سال باشه، بخش‌های ابتدایی کتاب حوصله‌تون رو سر می‌بره. برای این قسمت‌ها بهتره فیلم رو ببینید و سریع رد بشید اما بعد از ماجراهای مناسب چهارده ساله‌ها فیلم رو قطع کنید و برگردید سراغ کتاب. (هشدار: خطر ناتوانی در رهاسازی داستان! با خودتون خوراکی ببرید.)
و البته فراموش نکنید که داستان کلاسیکه و پر از توصیف و جزئیات.
دوتا نکته درباره‌ی این کتاب هست که شاید براتون جالب باشه:
اول این که بر باد رفته تنها کتاب نویسنده است. و دوم، نویسنده طرفدار برده‌داریه و کتاب رو هم به همین منظور نوشته. برای همین هم جابه‌جای کتاب با برده‌های گستاخ و برده‌داران مهربون روبه‌رو میشید!

داستان دو بخش داره؛ بخش تاریخی و بخش تخیلی. برای بخش داستانی این اثر همین که سواد خواندن داشته باشید کفایت می‌کنه اما اگر می‌خواید تجربه‌ی فوق‌العاده‌ای هم داشته باشید و ازش لذت ببرید قبل از خواندن این ماجرا طولانی، درباره‌ی جنگ شمال و جنوب آمریکا و تاریخچه‌ی برده‌داری مطالعه کنید.
پی‌نوشت:
شخصیت‌پردازی اسکارلت رو دوست دارم. هم رو مخه، هم متفاوت با دخترهای زمان خودش. همیشه سعی می‌کنه بهترین تصمیم ممکن رو بگیره. تقریبا هیچوقت هم موفق نمیشه! ولی نکته‌ی مثبتش تسلیم نشدنه. مثل کنه می‌چسبه به خواسته‌هاش.
خلاصه که در دنیای زنان کوچک‌ها، اسکارلت باش!

ته‌نوشت:
دنباله‌ی این کتاب به نام «اسکارلت» بعدا توسط نویسنده‌ی دیگه‌ای نوشته شده. به خودتون رحم کنید و نخونیدش!