یادداشت سمی

        از  شما چه پنهان، من خیلی احساساتی‌ام. گاهی به همین خاطر خودم را سرزنش می‌کنم. به خود نهیب می‌زنم که در این دوره و زمانه باید به فکر خودت باشی، حسابگر باشی، اما فایده ندارد. میروم سینما و می‌نشینم پای یکی از آن فیلم‌های سوزناک مکزیکی درباره‌ی بچه یتیم‌ها و پیرمرد پیرزن‌های بدبخت بیچاره. با این‌که شک ندارم سراسرش دروغ است، باز نمی‌توانم جلو بغضم را بگیرم...
داستان‌هاش قشنگ‌ بودند.