یادداشت فاطمه روحی

        تا حالا همچین کتاب جالب و تازه ای در مورد جنگ هشت ساله نخونده بودم. 

احتمالا هیچ کتابی شبیه به این کتاب  در مورد  جنگ ایران و عراق چاپ نشده. 
 کتاب هایی در این ژانر  به طور معمول در قالب   زندگی نامه  نوشته  و چاپ میشن. 
 نویسنده از  خاطرات دوستان،اعضای خانواده،همکار رزمنده شهید و.. کمک می گیره و  کتاب چاپ میشه.
 بعضی موقع ها هم خود  رزمنده (جانباز و..) یا اطرافیان ایشون  دست به  بازگویی خاطرات خودشون میزنند و  یا کتاب های  این بخش از تاریخ ایران  در بعد سیاسی_نظامی نوشته میشه. 

ولی این کتاب خیلی متفاوته. 
 چون رزمنده ای شروع  به بازگویی خاطرات خودش  میکنه که فقط رزمنده جنگی نیست، بلکه مسئولیت بازجویی روانی از نیروهای بعثی رو به عهده گرفته.
 موضوعی که  خیلی کم  در موردش حرف زده شده. 
در تفکر عمومی جامعه ایرانی،  ما  فقط از  اسرای ایرانی حرف میزنیم و این آزادگان هستند که مستقیم و غیر مستقیم از سرگذشت خودشون به ما اطلاعات میدن، در حالی که در این کتاب ما با اسرای عراقی رو به رو هستیم. 

این  کتاب ما رو  با روش  بازجویی روانی اشنا میکنه.  
اینکه اصلا بازجویی روانی چه تعریفی داره، چطور این بازجویی انجام میشه، برای این کار فرد باید چه مهارت هایی رو کسب کنه، باید چه اطلاعاتی  از   شرایط سیاسی، اجتماعی، قومی، فرهنگی، نظامی و...  نیروهای عراقی/اسرای غیر ایرانی  داشته باشه تا بتونه ازشون داده های مهم  کسب کنه و... 

این داده ها هم برای شناخت جامعه و فرهنگ عراق،هم برای عملیات های بعدی ایران که در مقابل عراق  موفقیت امیز باشند،  هم برای امار از تکنیک های جنگی و... حتی برای  تغییر تفکرات جهانی نسبت به ایران  جنگ زده در مقایسه و مقابله با رسانه هایی که اخبار جعلی رو به رزمنده ها و مردم ایران نسبت میدادند و...مهم و حیاتی بوده.

یکی از نکاتی که کتاب رو گیرا کرده، انتقاد رزمنده به  برخی  از  همکاران خودش در عدم   مسئولیت پذیر کامل،تحت تاثیر احساسات در شرایط خاص بودن،  عدم تلاش برای به روز رسانی اطلاعات و... که  در کمال صداقت و بدون رودربایستی  نوشته شده.