یادداشت منصوره مصطفی زاده

        پیچیدگی و تعلیق داستان نسبت به عموم رمان‌های ایرانی خیلی خوب بود. انقدر که با وجود آزاردهنده بودن توصیفات اِسلَشر کتاب، تا تهش را خواندم! آخرین بار یادم هست کتاب "وقت تقصیر" را به دلیل همین خشونت نیمه‌کاره رها کرده بودم. این میزان خون و وحشت و سبُعیت را حتی برای تاکید بر خشونت فضا یا کاراکتر هم نمی‌پسندم.
اشراف نویسنده روی جغرافیا و روابط انسانی داستان، برگ برنده مهمی بود که ازش استفاده کرده بود. شخصیت‌پردازی کمی کلیشه‌ای از آب درآمده بود و پایان باز داستان هم شوق خواندن جلد دوم را ایجاد میکرد.