یادداشت
1403/3/11
کتاب از مجموعه سفرنامه های قدیمی زنان قاجار است که در سال ۱۲۷۱ شمسی با پای پیاده عازم سفر حج و عتبات می شدند. قلم نویسنده شیواست و پر از اصطلاحات و گپ و گفت های خودمانی و توجه به نکاتی ریز و زنانه. لیکن بیحوصلگی نویسنده در نگارش روزمرگی های خود بصورت بیان جملات تکراری و تعدد شخصیت هایی که جایی در سفرنامه به آنها نپرداخته، از جذابیت سفرنامه می کاهد. با خواندن این کتاب شاید اصلا حال و هوای سختی های آن دوران درک نشود ولی برای من باز هم جالب بود.
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.