یادداشت فاطمه نریمانی

         "💭گاهی زندگی تبدیل می‌شود به تقلایی کش‌دار و غم‌بار برای بت دست آوردن چیزهایی که زنده نگه‌مان می‌دارد."

"آواز کافه غمبار"، یکی از آن رمان‌های نادری است که با وجود حجم کم، دنیایی از احساس و معنا را در خود جای داده است. این کتاب روایتگر زندگی شخصیت‌هایی است که هر کدام به نوعی در تنهایی خود محبوس شده‌اند، اما تقدیر آنها را در کافه‌ای کوچک در شهری جنوبی به هم گره می‌زند. 
کمتر کتابی را دیده‌ام که راوی آن چنین  حضور نامرئی اما ملموسی داشته باشد. در این رمان، راوی مثل سایه‌ای آشنا است که مدام در گوشت زمزمه می‌کند: "تو اینجا بودی... تو همه‌چیز را دیده‌ای..." 
مکالرز با این انتخاب هوشمندانه، مرز بین داستان و واقعیت را محو می‌کند. راوی او نه یک خداوند همه‌چیزدان، که همدستی پرابهام است که گاهی عمدا چیزها را نادیده می‌گیرد  درست مثل آدم‌های واقعی. 

چرا این کتاب چنین تأثیرگذار است؟ 
⚪ فضاسازی بی‌نظیر: مکالرز با مهارتی استثنایی، فضای سنگین و دل‌گیر یک شهر کوچک را به تصویر می‌کشد، جایی که هر دیوار و هر صندلی خاطره‌ای دارد. 
⚪ شخصیت‌های چندلایه و واقعی: از میس آملیا، زنی سخت‌گیر که دیوارهای بلندی دور قلبش کشیده، تا جان سینگر، مرد ناشنوایی که به نماد همدردی تبدیل می‌شود. هر شخصیت آنقدر زنده و باورپذیر است که گویی در دنیای واقعی هم ردپایشان را دیده‌ای. 
⚪ روند آرام و عمیق داستان: برخلاف بسیاری از رمان‌های پرحادثه، این کتاب با ریتمی آهسته و حساب‌شده پیش می‌رود، اما هر صفحه آن پر از کشمکش‌های درونی است که خواننده را درگیر می‌کند. 
⚪ تعارض‌های احساسی: مکالرز طوری شخصیت‌پردازی می‌کند که گاهی از آنها متنفر می‌شوی و گاهی برایشان دل می‌سوزانی، انگار خودت بخشی از این دنیای پرتناقض هستی. 

این کتاب مناسب چه کسانی است؟
⚫ اگر به داستان‌های روان‌شناختی و شخصیت‌ محور علاقه دارید. 
⚫ اگر به دنبال اثری کوتاه اما عمیق هستید که بعد از خواندن، مدتها در ذهنتان بماند. 
⚫ اگر دوست دارید کتابی بخوانید که فضاسازی قوی داشته باشد و شما را کاملاً در خود غرق کند.