یادداشت مجید اسطیری

        خیلی خواندنی. تکه هایی از جورچین یک زندگی. 
یک جا در توضیح نوشتن یک اعلامیه به زبان فارسی می‌گوید:


یکم به خاطر آن که شناختی از جامعه ی ارمنی و مسائل آنان (که از مسائل دیگر اجزاء ملت ایران جدا نیست) به هم میهنان فارسی زبان به دست داده باشیم چه حتی در محافل روشنفکری نیز تصور صحیحی از ارامنه ندارند.
دوم، به خاطر روانشناسی خاص ارامنه ی ایران که اگر راجع به خود مطلبی به زبان فارسی یافتند با ولع و علاقه ی بیشتری می خوانند، و نوشته در مقیاس وسیع تری پخش می گردد.

حالا که این سطرها را از روی جزوه ی نحیف و کهنه ی چهل سال پیش رونویسی میکنم، احساس عجیبی دارم. تازه درک میکنم که این اندیشه ها تا چه اندازه مسیر سراسر زندگی ام را تعیین کرده‌اند و چطور هنوز با بنیاد آنها احساس نزدیکی میکنم.