یادداشت salar yekta

        قشنگی بوکفسکی تو همین‌شه؛ همین تصویر جی‌جی، همین تصویر پایانی چیناسکی، همین شاعرانگی‌ای که بعضی‌جاها می‌زنه بیرون (و بیشتر تو متن اصلی مشخصه و هر ترجمه‌ای هم که باشه، خرابش می‌کنه). قشنگی‌اش تو همینه که می‌گه اگه بخواد می‌تونه کل متن رو این‌طوری بنویسه (مثل بعضی از شعرهاش)، ولی اون موقع واقعیت زندگی کجا می‌ره؟ غیر اینه که باز می‌شه یه متن ادایی که زندگی رو دقیقا طوری که نیست نشون می‌ده؟