یادداشت salar yekta

        اولا، خود داستان 《خرس》 به تنهایی می‌تونه دلیل کافی برای غرق شدن تو این کتاب باشه.
بعدش هم، رشد، پروش و بلوغ شخصیتی مثل 《عمو اسو》 رو نمی‌شه تو آثار زیادی دید و در نظر داشته باشین که داستان‌های این کتاب روایاتی از خاندانی هستش که هیچ‌کدوم از اعضای این خاندان کمی از 《اسحاق مکازلین》، این موسی‌ برپاخاسته، ندارن.

و در آخر، "همین شد که پروردگارشان گفت، آنهم نه از سر اندوه: پیداست که آنها جز از طریق رنج چیزی یاد نمی‌گیرند و چیزی هم در یادشان نمی‌ماند جز این که با خون مهر خورده باشد...".

و باز هم، "پیداست که حکمت دیگری ورای آن حکمت هست که آدمیزاد می‌آموزد برای تمایز میان آزادی و بی‌بند و باری از خوان رنج آن بگذرد(...)"

و دیگه ته‌تهش، "به دنیا که آمد از دست رفته بود. همه‌ی ما به دنیا که می‌آییم از دست رفته‌ایم."