یادداشت mohi

        «بتهوون، بی‌پرده» فقط یک زندگینامه نیست؛ انگار صدای فروخورده‌ی خودِ بتهوونه که قرن‌ها بعد داره به جای نُت، با کلمه‌ها فریاد می‌زنه.
جان سوشه، با نثری بی‌رحمانه صادق، ماسک تقدس رو از چهره‌ی بتهوون برمی‌داره.
 نابغه‌ای خسته، لجوج، تنها و گاهی حتی ناعادل. اما دقیقاً تو همین بی‌پرده‌گیه که عظمت واقعی بتهوون بیرون می‌زنه نه به‌خاطر سمفونی نهم، بلکه چون در دل تاریکی مطلق، نور رو با مشت خودش روشن کرد.
این کتاب درس موسیقی نمی‌ده درس انسان‌بودن می‌ده. یادمون می‌ندازه که پشت هر شاهکار، یه روح زخمیه که بلد بوده زخمشو بلند، زیبا و کوبنده فریاد بزنه