یادداشت زینب سادات رضازاده

        در تمام صفحات کتاب دنبال این می‌گشتم که این امرنس خدمتکار  مادر خانم نویسنده باشد... اما در آخرین صفحات امیدم ناامید شد. از اینکه یک نویسنده بتواند کل کتاب شخصیتش را توضیح دهد و روابط او را با بقیه تبیین کند درحالی که آدم دلش بخواهد ادامه بدهد خودش یک نوع هنرمندی است. البته ابتدای کتاب و مواجهه خواننده با آخر کتاب و نوع نوشته که انگار مه همه جا را گرفته بود، مزید بر علت بود. 
اما در کل روابط بین این دو را نویسنده نتوانسته بود، قابل باور کند. این روزها بیشتر به این موضوع فکر میکنم که چقدر ساخت جهان توسط نویسنده سخت است اگر بخواهد آن را باور پذیر کند.