یادداشت فاطمه‌سادات هاشمیان

        کتابی که نمونه‌خوانی کردنش منو به شدت عذاب داد!
🎙اگه بهت بگن  می‌تونی با عزیزی که از دست دادی ملاقات کنی بهش چی میگی؟ شاید بغلش کنی و تمام دوستت‌دارم‌هایی که برای گفتنشون خساست به خرج دادی رو تحویلش بدی. شاید هم رازی رو متوجه بشی که تا قبلش فکرشم نمی‌کردی!
این کتاب داستان افرادیه که عزیزانشون رو در یک صبح معمولی سوار مترو کردن و ساعتی بعد و در ایستگاه نیشی‌یویگاهاما از دستشون دادن.
شاید به دلیل سانحه‌ یا هم شانس بعد از اون حادثه اون قطار که حالا تبدیل به روح شده هر شب دوباره از اون خط عبور می‌کنه و این یه فرصت برای بازماندگانه تا یک‌بار سوارش بشن و با عزیزی که از دست دادن درست در تاریخ و ساعت همون روز حادثه ملاقات کنند. البته که این ملاقات یه موهبته حتی  اگه چیزی رو نتونن تغییر بدن.

✍️  این کتاب در قالب داستان‌های کوتاهه و روایت افراد مختلف در اون قطاره. و برعکس چیزی که ممکنه از اوایل داستان به نظر برسه هرچقدر جلوتر پیش میریم نویسنده اشخاص رو بهم مربوط می‌کنه و ردی از اونا در زندگی نفر بعد به جا میذاره و البته که حقایقی کشف میشه در آخر که اشکمون رو در میاره. وقتی این کتاب رو نمونه‌خوانی می‌کردم از همون اول جذبش شدم و به نظرم شروع خیلی خوبی داره به خصوص قوانین ورود به قطار که در اصل همون اول کار بهت میگه دل نبندی به چیزی. داستان‌ها خسته‌کنننده نمیشن و یک اثر هنری رو از نماد سلامت روان به جا میذارن و شخصیت‌ها از سوگشون به درستی move on می‌کنند که زیباترین پایان‌بندیه.

به شخصه فکر می‌کنم هر داستان رد پررنگی از  آنچه " باید بیاموزیم" داره و در جلسات تحلیل کتاب میشه خیلی زیاد روش مانور داد‌. امیدوارم در تحلیل این کتاب با باشگاه دانش‌آفرین همراه باشم🥹🫣 
👀آنچه می‌توان آموخت در یک نگاه:
سوگ، عشق سالم، خانواده و حمایت، خیانت، فرزندپروری مناسب، قلدری و....