یادداشت نیکی

                بخشی از کتاب: گاهی لازم است به رغم دانست اینکه هرگز درک نخواهیم شد به کار خود ادامه دهیم
همانطور که شخصیت اصلی کتاب تاکید کرد یک تروریست نیست فقط متنفر است، از دنیایی که قدر زیبایی را نمیداند
لیاقت آن را ندارد و آن را درک نمیکند
دنیایی که نمیگوید که زشتی کراوات شما توهین است
چنین دنیایی آیا لایق یادآوری نیست؟
شاید از تمام کتاب بیشتر از هر لحظه از تفکرات خلسه‌وار شخصیت اصلی لذت بردم، تنفر بی پرده، صراحت، بی پرده سخن گفتن از قوانین و درگیری هایی که چیزی جز پوچی و حماقت نیستند