یادداشت میم صالحی فر

        داستان‌ها به لحاظ ادبی قوی بودند اما اکثر پیام‌هاشون تلخ تلخ تلخ بود
اینکه در کتابی که عنوانش ادبیات پایداری را به دوش می‌کشد از زنی بگوییم که بعد از خبر شهادت همسرش با برادرشوهرش ازدواج کرده و مدتی بعد همسر اولش که اسیر بوده باز می گردد، یا از مردی بگوییم که برادر زنش او را مقصر خودکشی خواهرش دانسته _خواهری که به دنبال ازدواج با دیگری بوده،یا مجرمی که پایش را در عملیات خارج کردن از منطقه برای انکه به دست دشمن نیفتد از دست داده و سال‌ها بعد قاضی دادگاهش همان کسی شده که برای فرار راحت‌تر و سبک‌تر بی سیم را از پشتش دراورده بوده  ....همگی انقدر تلخ هستند که واجب می‌کند مخاطب در کنارشان کمی هم از زندگی عزتمندانه و امیدوارانه‌ی رزمندگان و خوشی های و گاه و بیگاه زندگی‌شان هم بشنود تا از دفاع و داشتن روحیه‌ی پایداری و ایثار، دل زده و رانده نشود.

اینکه فقط از تلخی‌های هرچیزی بگوییم نه درست است و نه راست