یادداشت محمد حسین رمضانی
1402/10/10
اولین کتابی که از آقای ابراهیمی خواندم.
منظومه فکری ایشان هم عجیب است. سرش درد می‌کند برای حرف زدن از عقاید و علایقی منطقی که مصداق هایش را در کتاب روایت می‌کند.
جایی جنگجویی را طوری می‌ستاید که انگار تنها اسطوره‌ی حقیقی و جاودان در این سرزمین است. آدم سیر نمی‌شود از خواندن چنین خط فکری که به آدم نشانه میدهد برای تامل و تعمق در ماجراها. خدا رحمتشان کند.
2
(0/1000)
1402/11/27
0