یادداشت Sahar Dianati

        و اینبار تالکین و سفر...
در این کتاب تالکین سعی دارد درباره چیزهایی بگوید که کمتر با صدای بلند گفته می‌شوند؛ درباره‌ی تنهایی، مسئولیت، رؤیاهایی که هر روز عقب می‌افتند و آن چیزی که در نهایت از ما باقی می‌ماند.
"تابلو نیگل" داستانی‌ست کوتاه، بی‌ادعا و آرام اما در سکوتش چیزی هست که  ذهن را درگیر می‌کند. انگار به جای تعریف کردن یک قصه، می‌خواهد ما را به دل تجربه‌ای ببرد که خیلی‌ها از آن گذشته‌اند، تجربه‌ای برای ساختن چیزی بزرگ، در جهانی که مدام آدم را از مسیرش دور می‌کند..
آنچه این داستان را ماندگار می‌کند، نه اتفاقاتش، بلکه نگاهش به زندگی و معنای آن است. نگاهی پر از مهربانی، پر از فهمِ رنجِ کسانی که با تمام وجود می‌خواهند چیزی خلق کنند چه در هنر، چه در زندگی.
و شاید بهترین جمله برای توصیف این اثر این باشد: داستانی کوتاه که آهسته می‌خوانی‌اش، اما مدتی طولانی درونت می‌ماند.

.سین.دال