یادداشت فهیمه حدیدی

        یه جایی میانه داستان مخم سوت کشید! فانتزی خوان نیستم ، با ژانر فانتزی و وحشت هم فقط سلام علیکی دورادور دارم‌. در حد  دارن شان و رمان های نوجوانی از همین‌ دست _  در سال های اخیر هم چند عنوان خوانده ام و بیشتر از نشر پرتقال_... تخیل را در حد کتاب های کورنلیا فونکه دوست‌دارم ، دو جلدی اژدها سوارش ، بیشتر از این که بشود میخورد توی ذوقم! با یه لبخند کج ، دو قدم عقب میرم و میپرسم خب که چی‌‌... 

اقیانوس انتهای جاده متن روانی داشت، شخصیت پردازی ها خوب بودند ، اما داستان از دست نویسنده درآمده بود. نمادها و نقاط اتکای داستان نصفه نیمه ماندند و انگار نتوانست از آن ها استفاده کند. در انتقال هراس ، احساسات درونی و وهم انگیزی  موفق بود، اما در روایت  نه... سوال ها و آدم ها و اتفاق ها به سرانجام نرسیدند. انگار ۵۰ ، ۶۰ صفحه کم داشته باشد.