یادداشت ملیکا خوش‌نژاد

                مگر همه ی ما مثل دوریان گری پرتره ای از خودمان در مخفی گاهی سرد و خاک گرفته نداریم که گاهی از روی کنجکاوی هم که شده شمعی برداشته، از راهروهای سرد و تاریک بالا می رویم تا روبه رویش بنشینیم و تمام بلایی که بر سر روح خودمان می آوریم با لذت نگاه کنیم؟