یادداشت علیرضا علیمی

        چقدر تلخه که یه آدم نتونه حرفشو بزنه .با کسی رودربایستی داشته باشه و بتونه رک حرف دلشو به اون بزنه.چقدر یک زن می‌تونه بی وفا و بی مروت باشه فراموش کنه .او هیچوقت فراموشش نکرد حتی تا آخرین لحظه ول حتی به ختم او هم نیومد. چقدر تلخه موقع خوشی صدها نفر کنارت باشن اما یکی هم نباشه که خاکت کنه .به قول حضرت سعدی:
این دغل دوستان که می‌بینی

مگسانند دور شیرینی

تا حطامی که هست می‌نوشند

همچو زنبور بر تو می‌جوشند

باز وقتی که ده خراب شود

کیسه چون کاسهٔ رباب شود