یادداشت

        از لحاظ ادبی، مشکل رمان‌های یالوم این است که شخصیت‌هایش خوب پرداخت نشده‌اند. از طرفی اگر یالوم را خوب بشناسی، صدای یالوم را در تک‌تک دیالوگ‌ها می‌شنوی که شاید برای یک اثر ادبی، ویژگی مثبتی محسوب نشود.
 اما ورای ارزش ادبی، شنیدن صدای یالوم برای من دلپذیر است. با خواندن کتاب‌هایش حس می‌کنم در حال مشاهده یک سلسله جلسات درمانی هستم که مراجع، آرام‌آرام بهبود پیدا می‌کند و به شناخت نسبتا خوبی از خود می‌رسد.
به نظرم مسئله اسپینوزا کمتر از دو رمان دیگر یالوم بارِ روانشناسی داشت. ایده‌ی یالوم و طرح داستانش هوشمندانه بود ولی دلم برای بحث‌های طولانیِ روانشناختیِ "وقتی نیچه گریست" و "درمان شوپنهاور" تنگ شد.