یادداشت فاطمه عیسوند

        بلاخره تونستم این کتاب رو تموم کنم:)
واقعا اسم درخوری برای کتاب انتخاب شده؛
یک عاشقانه آرام 
کاملا آرام..
نادرخان توی این کتاب به روایت داستان و رمان نمی‌پردازه؛ درواقع در قالب رویدادها باورهای خودش رو به نمایش گذاشته
درس هایی از زندگی  و برای زندگی
از عشق به خانواده ، به معشوق ، به وطن ، به داشته ها ، به نداشته ها ، به سختی ها ، به آسودگی ها ، به چیزهای کوچک و بزرگ..
نگاه زیبای آقای ابراهیمی به شکل یک رود با جریان نرم و صدای دلنشین در طول این حدود ۲۰۰ صفحه کتاب جریان داره.
کتابی نیست که بشه سریع خوندش! تو یک پاراگراف میخونی و فکر میکنی؛ به حرفای نادرخان نه به حرفای گیله مرد به عسل فکر میکنی، به چیزهایی که مثل گیله مرد دیده بودی ولی این طرز فکر و دید رو نداشتی!
زندگی رو بزرگ و بزرگوارانه دیده بود که به دل من نشست
یک لیوان چای در کنار خود بگذارید و جرعه جرعه با کلمات شکرین کتاب بنوشید و لذت ببرید.