یادداشت بابک قائدنیا

        ❇️ رمان تونل نوشته ارنستو ساباتو یکی از برجسته‌ترین آثار ادبیات آمریکای لاتین است که نقدهای مثبت و تحلیل‌های گوناگونی از سوی منتقدان و کارشناسان ادبی دریافت کرده است. این کتاب که در سال ۱۹۴۸ منتشر شد، ترکیبی از روان‌شناسی، فلسفه و ادبیات را ارائه می‌دهد و به عنوان یکی از نمونه‌های مهم ادبیات اگزیستانسیالیستی شناخته می‌شود. 
👈 بسیاری از منتقدان تونل را اثری با تحلیل‌های عمیق روان‌شناختی می‌دانند. شخصیت اصلی، خوان پابلو کاستل، نقاشی است که دچار وسواس ذهنی و پارانویای شدیدی نسبت به عشق خود به ماریا می‌شود. در هنگام خواندن کناب به یاد  راسکولنیکف رمان جنابت و مکافات داستایفسکی می‌افتادم. 
👈 کاملا مشخص است که ساباتو تحت تأثیر فلسفه اگزیستانسیالیسم بوده و در این رمان، احساس پوچی، بیگانگی، و عدم درک متقابل میان انسان‌ها را به تصویر کشیده است. شباهت این کتاب به بیگانهی کامو باعث شده که برخی آن را نمونه‌ای برجسته از ادبیات اگزیستانسیالیستی اسپانیایی‌زبان بدانند.
👈 سبک نوشتاری ساباتو در تونل ساده و در عین حال عمیق و تأثیرگذار است. او با زبانی موجز و نگاهی  موشکافانه، ذهنیت بیمارگونه کاستل را به تصویر می‌کشد. 
👈  تونل، علاوه بر یک روایت عاشقانه روان‌شناختی، اثری فلسفی است که به مسائلی همچون تنهایی، بیگانگی، و عدم تفاهم میان انسان‌ها می‌پردازد.