یادداشت علی جاوید

        از آن کتاب‌هایی بود که هنوز تمام نکرده به این و آن پیشنهاد می‌دهی. 
از آن کتاب‌هایی بود که موقع خوانشش دلت نمی خواهد آن را ببندی.
یک‌جا از گفتمان میرزا یعقوب باصدای بلند می‌خندی و یک‌جا از به تاراج رفتن فرهنگ ایران و استعمارش و کارگزاران فاسد بغض می‌کنی.

قلم نویسنده انصافا قلم قدری است. واقعا قجری نویسی کار هرکسی نیست، تازه آن هم به طوری‌ که مخاطب دوره حاضر آن را بفهمد. 
کتاب به خاطر استفاده از کلمات رایج آن دوران، راحت‌خوان نیست اما انصافا سخت‌خوان هم نیست. اما نیاز است یک چشمت به متن باشد و یک چشمت هم به دنبال معنی کلمات.

اما انتقاداتی هم به این کتاب وارد است:
۱.اواخر کتاب، متن خسته‌کننده می‌شود و گریزها به طور غیر معمول زیاد می‌شوند.

۲. در بخش‌هایی از کتاب به طور افراطی از تکنیک «نگو، نشان بده» استفاده می‌شود که اصلا جالب نیست.

۳.راوی داستان اول شخص است، اما در چندجای کتاب اطلاعاتی به ما می‌دهد که متناسب با راوی اول شخص نیست و این به جهت فرمی مشکل دارد.

۴.پایان بندی کتاب خیلی بهتر از این می‌توانست باشد.


اما در کل بعد از خواندن این کتاب، ابدا احساس اتلاف زمان نمی‌کنید.