یادداشت 𝗭𝗮𝗵𝗿𝗮

        به نام خدا
حس و حالی که این کتاب بهم می داد رو دوست داشتم، اون نگرانی بیش از حدی که ایمی داشت هر چند رو اعصاب بود که چرا این انقدر ضعیفه، اما کاملا درکش می کردم. چون منم مثل اون هیییچ علاقه ای به روانشناسی و... ندارم. 
 با اینکه یکم غیرعادی و زیادی تخیلی بود(راست میگم خب! مگه میشه یه روانی آدم و نجات بده؟) اما من با بیمار های بخش دی خیلی حال می کردم، این به دلیل شخصیت پردازی عالی ش بود.  موقعی که می خوندم دقیقا توی ذهنم بودن. اما برخلاف تمام شخصیت ها، شخصیت اصلی خیلی افتضاح بود. چه وضعشه؟ درسته که حالی که ایمی تجربه می کرد واقعا وحشتناک بود اما دیگه اینقدر؟؟؟ یکم ترس هاش غیرعادی بودن و آدم حس می کرد انگار به زور پزشکی رو انتخاب کرده، درحالی که از بچگی آرزوش این بوده. بگذریم. 
حوادثی که در این یک شب اتفاق افتاد، چندان من رو هیجان زده نکرد، جز موضوع دکتر بک(سر این دکتره که دق کردم) و دو مورد دیگه. اما پایان داستان... واقعا عالی بود😍 انگار که نویسنده تمام انرژی ش رو گذاشته که حسابی مخاطب رو غافلگیر کنه ولی در پایان دلش نمیاد کتاب و تموم کنه و میگه: فقط یکی دیگه! و اونجایی که ایمی در صفحات آخر تعریف کرد که تمام اتفاقاتی که براش افتاد، تقصیر اون دخترکوچولو بوده، موضوعی که از اول کتاب درگیرش بودیم و فکر می کردیم حل شده، تازه انگار شروع میشه. و من واقعا اینجا رو دوست داشتم و جز معدود کتابهایی بود که انتهاش با اینکه نویسنده خودش و کشته نگفتم: «خب که چی؟! » . 😂😂😂
نکات مثبت: 
اول اینکه بعد از اون یک شب طولانی در بخش دی، ایمی انگار بزرگتر شد و کلا دیدش عوض شد، این خیلی قابل تحسینه و واقعا آفرین داره که خیلی هم سرخوشانه نبود. اون رشدی که کرد و تجربه هایی که بدست آورد... قشنگ بود. 
و بعد هم موضوعاتی که در مورد بیماری های روانی گفته شده بود. که خیلی مختصر و حدودی بودن و با اینکه نپسندیدم اما آفرین داره. چون که به مسئله ی خانواده هم اشاره داشت(مادر دوست ایمی که اختلال روانی داشت). 
(اجازه بدید به مسئله ی ویل اشاره نکنم... آخه چراااا. دیگه عاشقانه زده شدم🤦🏻‍♀️😂 اما دلم برای کمرون سوخت آخییی ایمی این چه کاری بود کردی. خودت کاری کردی کمرون دوست دختر قبلی ش و ول کنه بعدشم به خاطر یه امتحان پسره رو ولش کردی و آخرم اونطوری براش زار زدی🥺) 
من از مطالعه ی این کتاب لذت بردم و قطعا به دیگران هم پیشنهادش میکنم، چرا که جزو اندک کتاب هایی بود که ایرانی نبود و دوستش داشتم و این برام خیلی مهمه، اما یه سری کتابا هستن که هر چقدر ازشون تعریف کنی، بازم انگار یه جوری هستن، پس خودم رو متقاعد به امتیاز ۴ کردم. و گرنه که ۳ حقشه. البته با توجه به سلیقه ی خودم. چون خود کتاب خیلی بیشتر از اینا رو می تونه داشته باشه. یکبار تجربه کردنش کافیه😊✅
سی و پنجمین کتاب امسال
پایان💫