مثل تمام سفرنامه‌های این نویسنده مهمترین نقطه‌ی قوت متن، روان بودن آن است. به حدی که وقتی همپای راوی جلو می‌روی، این احساس را داری که نویسنده کار خاصی نکرده و فقط خیلی ساده وقایع روزمره را نوشته است ولی بعد از اتمام خوانش، وقتی دقیق نگاه می‌کنی، می‌بینی بسیاری از قواعد یک سفرنامه‌ی خوب رعایت شده و اطلاعات زیادی هم از محل مورد نظر به دست آورده‌ای. نکته‌ی منفی کار هم این بود که نویسنده در نام‌گذاری فصل‌ها، طنازی بیش از حد به خرج داده بود که برخی جاها با استفاده از صنایع ادبی، حتی شبهه‌ی جسارت به مقدسات پیش آمده بود.