یادداشت معصومه فراهانی

        یک.

#عاشقی_به_سبک_ونگوگ نوشته #محمدرضا_شرفی_خبوشان یک رمان متوسط مایل به خوب است با روایتی عاشقانه و متفاوت از انقلاب.
این که میگویم "متفاوت" درباره همه چیز کتاب صدق میکند.
نام ‌کتاب، طرح روی جلد، قطع جمع و جور و خوش دست، نام فصل ها.. همه و همه گواهی میدهند با یک کتاب عادی سروکار نداریم .

دو.

نوع روایت و زاویه دید در سه فصل اول با فصل آخر فرق میکند. این هم یک تفاوت جالب دیگر! :)

سه.

من با قلم نویسنده ارتباط خوبی برقرار نکردم، به نظرم زیاد به حاشیه میرفت و حاشیه هایش طوری نبود که آدم دلش بخواهد ادامه پیدا کند، پاراگراف های زیادی را به سرعت رد کردم..
اما تعلیق داستان توانست مرا تا آخر پای کتاب نگه دارد.

چهار.

ونگوگ، نامِ یک نقاش است، کمی روان پریش، از آدم های عجیب و عاشق پیشه و مغموم که یک گوشش را با تیغ میبرد و هدیه میدهد به معشوقه اش! :)

اما خب من زیاد نتوانستم ربطی بین ونگوگِ نقاش و البرزِ نقاش که قهرمان داستان بود پیدا کنم!
البرز آنقدر شخصیت بی همتایی داشت که او را از تشبیه شدن به دیگران بی نیاز کند.

پنج.

🔸 بریده ی محبوب من از کتاب این بود:

به قول نازلی، نقاشی آدم را کر می کند؛ شنوایی آدم را می برد توی رنگ ها و نقاش وقتی به نقاشی فکر می کند، یا وقتی دارد تابلویش را می کشد، هم رنگ ها را می بیند و هم رنگ ها را می شنود. بو و مزه ای که حس می کند، بو و مزه رنگ است و با دمب باریک و بلند قلم مو، لمسش را هم به تن تابلو می ریزد و گاهی اصلا هوس می کند به این لمس آن قدر میدان بدهد که از نوک انگشتش برای در هم کردن و ساختن رنگ ها استفاده کند.

شش.

🔹 این کتاب به چه کسانی توصیه میشود؟

_ کسانی که دلشان یک رمان عادی معمولی بی شیله پیله و صاف و ساده میخواهد سراغش نروند.
_ آنهایی که سلیقه خاص پسندی دارند هم دو دسته میشوند، یا خیلی خوششان خواهد آمد یا اصلا خوششان نخواهد آمد.
_احتمالا بچه های اهل هنر و نقاشی با این کتاب ارتباط بیشتری برقرار کنند. به دلیل فاز نقاشانه و هنری طورش:)