یادداشت محمدامین اکبری

        به  نام او

پاموک یکی از نویسندگان محبوب من است سوای اینکه نویسنده بزرگی است چیزی که بیش از این مرا ترغیب می‌کند که آثارش را بخوانم، قرابتی است که بین جهان او و جهان ایرانی احساس می‌کنم به نظرم پاموک بزرگترین نویسنده جهان است که ما ایرانی‌ها می‌توانیم آثارش را بخوانیم و از آن لذت مضاعف ببریم.

من علاوه بر رمان‌ها یادداشت‌ها و جستارهایش را هم می‌خوانم و به نظرم «استانبول»اش یکی از بهترن کتابهای اوست این کتاب را هم خواندم گزیده جستارهایی بود که پاموک در دو کتاب مستقل منتشر کرده بود. کتابهای «تکه‌هایی از چشم‌انداز» و «رنگ‌های دیگر» که این کتاب اخیر هم به فارسی ترجمه شده  و نشر اختران آن را منتشر کرده است.

به اعتقاد این کمترین کتاب‌خواندن نوعی جستجو است یعنی تو کتابهای مختلف را می‌خوانی به هوای پیدا کردن گم‌شده‌ات. این کتاب هم برای من دو جستار خواندنی داشت و باقی‌اش چیز خاصی نبود. ولی خواندن کل کتاب به یافتن همین یک جمله می‌ارزید: «نوشتن نوعی انتقام‌گیری از بخش زیسته‌نشده‌ی زندگی است.»