یادداشت صدیقه واضحی

        داستان روانی بود و کشمش‌های ذهنی آدما رو خوب نشون میداد ولی خیلی هپی اندینگ شد واقعا توقع نداشتم :) این سبک پایان خوش معمولا برا سریال‌ها است و تو کتاب‌ها کمتره.
میتونست به بعضی شخصیت‌ها مثل سام، هرمز، امیررضا یا کبرا بیشتر بپردازه.
و اینکه اگر داستان از زاویه دید افراد مختلف روایت میشد نه فقط سوم شخص دانای کل بهتر و جذاب‌تر بود.