عباس معروفی، توی این کتابش مثل تمام کتابهاش، قلمش آتشینه!
میبینی که با همه وجود و از عمق قلبش شخصیتاشو پرورش میده و میزاره روی صفحه کتاب برقصن، اما ناگهان، به تمامی و واقعبینی و تلخیِ حقیقتِ دنیا، اونهارو به آتش میکشه و سوختن و خاکستر شدنشونو شبیه یه ققنوس به تماشا میزاره...