یادداشت Reyhaneh mirzaei

        به نقل از جولیا کریستوا از این کتاب: 
رمان چند صدایی، به قاعده ی گفتمان محاوره ای، کارناوالی از صداهای درهم تنیده و هجویات ساختارگریز منیپی ست. در بستر چنین رمانی ، نوشته نوشته ی دیگر را می خواند ، خودش را می خواند ، و از طریق یک 《 سفر پیدایش 》 خودویرانگر ، باز ساخته می شود.

بهترین توصیفی است ک از یک کتاب با ادبیات گسسته می توان داشت"
قلم فرید حسینیان تهرانی ویژگی های خاص خودشو داره. جملات گاهی فعل نداره و به جمله ی بعدی وصل می شه.
اوایل کتاب یادت می ره جمله ای ک تا انتها خوندی ابتداش کجا بود چه برسه به اینکه معنایی درک کنی اما از اواسط کتاب تا انتها جاذبه ای عمیق ...انگار ک از اعماق یک سیاه چاله ذهنت را  ببلعد ...تورا می بلعد ...واژگان کتاب را می بلعد ...همگیتان را یکجا در هم می برد...مانند عقربه های در هم تنیده ی ساعتی که زمان درستی از اینکه چه مدت است داری به دنبال جملات می دوی یا به دنبال قلم نویسنده کشیده می شوی و سر از جملاتِ فصل های گذشته کتاب در می آوری و توامان خود را وسط پاراگراف صفحه ی میانی فصل کنونی میابی نشان نمی دهد  ...

تجربه ی جدید و لذت بخشی بود🪶