یادداشت آرش میراحمدیان
1403/3/10
بخش اول کتاب درخشانه، مخصوصاً درونیات فردینان و احساسی که نسبت به اطرافیانش داره و آخرش میرسه به اون صحنه بینظیر دعوا با پدرش و وقتی که میخواد خفهش کنه اما بعد از اون و ماجراهایی که واسش پیش میاد حداقل ۱۰۰ صفحه اضافی داره و همزمان که هرلحظه لذت میبردم از نوشتهی سلین، همون اندازه هم ازش متنفر میشدم و فکر نمیکردم جایی برسه که پای متن اون اینقدر خسته (در مسیر بدی) بشم.
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.