یادداشت مهدیه

        قصر آبی رمانی است که نویسنده ی کانادایی محبوب نوجوانان،  برای بزرگسالان نگاشت. داستان درباره ی دختری در آستانه سی سالگی است که با القاب جامعه، کم کم پیر‌دختر خوانده می‌شود. اما داستان زندگی والنسی از همان روز بارانی و تصمیم هایی که می‌گیرد، شروع می‌شود.
کتاب های خوب بهتر آن است که در زمان مناسب خوانده شوند و این موهبتی  است والا  که برای من با این کتاب  رقم خورد. روند داستان آنقدر روان بود در کمتر از بیست و چهار ساعت خواندم. داستان کشش لازم را برای یک اثر کلاسیک را داشت. شخصیت پردازی ها عالی نبودند اما قابل قبول بودند. 
شکستن سنت های بی‌فایده و عذاب آور، آن هم در حدود یک قرن پیش ستوندنی است که در این کتاب به چشم می‌خورد.
با خواندن این کتاب به دو نکته درباره  تفاوت ازدواج بین زن و مرد رسیدم:
اول آنکه درست است که ازدواج تاثیرات مثبتی در هر دو جنس ایجاد میکند اما این اثرات در آقایان بیشتر است. و این در حالی است زنی  که (هر چند مستقل) ازدواج نکرده است بیشتر از یک مرد مورد سرزنش جامعه و القاب تحمیلی قرار میگیرد.
و دوم آنکه سن ازدواج هم موضوع مهمی است. زن در حصاری از سن، بدن و زیبایی محصور شده در حالی که مردان آزادی عمل بیشتری دارند و در چنین عواملی محصور نیستند.
کتاب را دوست داشتم و از آن جمله کتاب هایی است که به هرکسی که میرسم میگویم کتاب را بخوان! بماند به یادگار برای قصر های آبی!
سوم مرداد چهارصد و چهار