یادداشت آروشا دهقان

        در این که احمد محمود استاد فضاسازیه هیچ شکی نیست و فضاسازی‌های این کتاب هم فوق‌العاده بودند؛ چه محیط خانه، چه شهر و چه زندان. 
داستان جذابه. کشش خوبی داره و به جز چند صفحه‌ی اندک در اواسط کتاب، هرگز از ریتم نمی‌افته.
طبق معمول، پویایی و تحول شخصیت‌ها هم نکته‌ی جالبی بود؛ به ویژه درباره‌ی خالد. خالد اول کتاب و خالد آخر کتاب خیلی تفاوت داشتند.
مثل بقیه‌ی داستان‌های محمود، در همسایه‌ها هم زنان روح‌وار هستند. حضور دارند اما نقشی در پیشبرد داستان ایفا نمی‌کنند. به نظر من این تنها ایراد (شاید هم ویژگی دوست نداشتنی) داستان‌های احمد محموده. البته که این فقط نظر منه و نمیشه به نویسنده خرده گرفت که چرا نوشتن در فضایی کاملا مردانه رو دوست داره.
چیز بیشتری نیست که بخوام به ریویوهای خواننده‌های قبلی اضافه کنم.
من همسایه‌ها رو دوست داشتم و خواندنش رو پیشنهاد می‌کنم.
نمی‌دونم چی شد که یکباره تصمیم گرفتند جلوی چاپ کتاب رو بگیرند. به هر حال، چیزی که در این کتاب رخ میده اصلا به بدی چیزی که در جامعه یا در زندان‌های کنونی می‌بینیم نیست.