یادداشت Farideh

        اونقدر خوندنی و لذت بخشه که حتی اگه حوصله هیچی رو هم نداشته باشی مجذوبت کنه.
این کتاب سفرنامه آقای منصوریان به کوباست و شرح زندگی مردم کوبا از نگاه ایشون. خیلی خودمانی و بدون اغراق.
قسمتی از کتاب: "در این روزها فهمیده ام  که مردم کوبا در لحظه زندگی می کنند. هیچ کس یادی از سال های تلخ و شیرین رفته نمی کند و در عین حال آدم هایی هم نیستند که نگران آینده باشند. آنچه دارند را خرج می کنند و از آن لذت می برند تا فردا چه شود. می شود راننده تاکسی ای را دید که روی تاکسی چرخی اش دارد چرت می زند و خیلی هم به دنبال شکار مسافر و قاپیدن آن از دست همکارش نیست. او در این "لحظه" حال میکند که در آفتاب لم بدهد و از آن لذت ببرد. مردم کوبا قرار نگذاشته اند چیزی را تغییر بدهند و همین زندگیشان را سرخوشانه میکند. کوبایی ها برعکس ما هستند که در طول تاریخ به همه چیز کار داشته ایم و کار داریم. از سوراخ لایه اوزون تا حل بزرگترین مشکلات فلسفی بشر. اینجا اگر از یک بچه پانزده ساله بپرسید که می خواهد چه کاره شود، آدم را با تعجب نگاه می کند. تعجب او از این بابت است که اصلا در ذهنش نقشه ای برای این کار ندارد. در حالی که در ایران اگر از یک بچه پنج ساله همین سوال را بپرسید، نه تنها پاسخی مشخص می دهد، بلکه بای این تصمیمش یک تحلیل منطقی هم دارد."