یادداشت مریم محسنی‌زاده

        کتاب نه ازمنظر ادبی یا فرم بلکه به جهت محتوای مقاومت ارزشمند است. اینجاست که قلم ابزاری می‌شود برای مجاهدت توسط یحیی سنوار؛ مجاهدِ زادهٔ خان‌یونس که لیسانس ادبیات زبان عرب داشت و از اولین پرچم‌داران مقاومت اسلامی در فلسطین به شمار می‌رفت. شجاع‌مردِ درام‌آفرینی که روحیهٔ مبارزه، شرافت و مقاومت را نه در خود بلکه در هر مجاهد عزتمندی تزریق کرد.
رمان "خار و میخک" توسط یحیی سنوار در سال ۲۰۰۴ و درطول حبس طولانی‌اش در زندان‌های اسرائیل نوشته شد که تلفیقی است از حوادث واقعی و شخصیت‌های گاه خیالی. 
رمان دربارهٔ مسائل اجتماعی و سیاسی فلسطین است که با جوشش انتفاضه‌اقصی در ۱۹۶۷ آغاز می‌گردد؛ شکل‌گیری گروه‌های مقاومت، ظلم و آزار فلسطینیان، زندگی فلسطینی‌ها در اردوگاه‌ها، وضعیت زندانیان، کار کردن آوارگان فلسطینی برای اسرائیلی‌ها، جاسوسی کردن، فعالیت‌های جهادی و تضارب آرا گروه‌های مقاومت بخشی از روایت‌های کتاب را تشکیل می‌دهند.
گاه کتاب از فرمت رمان خارج می‌شود، مثل روزنگاری تاریخی پشت‌هم از اتفاقات مهم می‌گوید و از یک ماجرا به حادثه‌ای دیگر می‌پرد.
ترجمه چندان روان نیست. در فصل‌های ابتدایی، راوی با اینکه بچه هست و زاویه دید اول شخص دارد، اما اطلاعاتی می‌دهد که مخصوص راوی سوم شخص است یا فراتر از دانش یک بچه صحبت می‌کند. راوی نقش منفعلی دارد و بیشتر روایتگر است. مادر و ابراهیم دو شخصیتی هستند که نقش پررنگی در جریانات ایفا می‌کنند. ابراهیم به‌نوعی قهرمان اصلی این رمان است، شخصیتی خاکستری که درعین‌حال ویژگی‌های مثبت زیادی دارد و در راه جهاد و دفاع از آرمان‌هایش به شهادت می‌رسد.
رمان با تصویری از قدرت و اتحاد فلسطینیان و ادامه داشتن راه جهاد و مقاومت تمام می‌شود که پایان خوبی برای کتاب و حرف اصلی‌اش به حساب می‌آید.