یادداشت زینب محمدقلی‌زاد

        دو سر و گردن از ترجمه ی قبلی که خوانده بودم روان تر و گیرا تر بود . باز هم مرا در بهت فرو برد که داستایفسکی چندین سال از قرن و دوره ی خود جلوتر بوده؟ که درست در دورانی که غرب مدهوش مدرنیته است و تقدیسش میکند او اینچنین به ذات پلید آن پی برده است چیزی که حتی متفکران غربی و نه توده ها خیلی خیلی بعد تر از او به آن اذعان کردند ... حقا که مصداق بارز این بیت است که باید بچشد عذاب تنهایی را مردی که ز عصر خود فراتر باشد ...