یادداشت نوشین‌دخت

        چطور می‌توان جهانی به این تیرگی را با منطق و به لطافت به تصویر کشید؟ 
برای من کتاب مثل عنوانش یک لاشه‌ی لطیف بود. 
حقیقتی تلخ اما باور پذیر، اما منطقی، بدون خشونت. پارادوکسی که سطر سطر کتاب و در فضای کلی آن بهم دست می‌داد. 
خشونت و تیرگی که در پس تمام اتفاقات، رفتارها و کلام‌ها نهفته بود، اما به ساده‌ترین و منطقی‌ترین و لطیف‌ترین حالت ممکن بیان می‌شد و  بیان حقیقتی بیش نبود.
حقیقتی از زندگی. ادامه دادن، امید داشتن، عادت کردن و فراموشی.  

برای من زندگی کردن در این جهان، دوست نداشتنی ولی بسیار باور پذیر بود و همین داستان را  ترسناک‌تر می‌کرد.