یادداشت محمدعرفان ابوطالبی

                یه الماس تراش‌خورده. تر و تمیز . ابوتراب منو با داستان‌نویسی پست‌مدرن در ایران دوست کرد. الآن که اینو می‌نویسم یادم نیست داستان‌کوتاه پست‌مدرنی رو خونده باشم و حالمو بد نکرده باشه. ولی ابوتراب قبل‌تر با شاهکارِ «مرثیه‌ای برای ژاله و قاتلش»  و این‌دفعه با این  فراموش‌نشدنی، منِ سنتی و محافظه‌کار رو یه قدم به دوست‌شدن با ادبیات پست‌مدرن نزدیک کرد. خیلی تمهیدات داستان‌نویسی که قبلاً به‌صورت تئوریک با مثال‌های ریز دیده بودم رو در اسفار ملاقات کردم. آنچه خوبان همه دارند یک‌جا داشت. خلاصه که ابوتراب تنها شخصیت ایرانی‌ایه که منو به داستان‌نویسی‌ پست‌مدرن امیدوار می‌کنه. دمش گرم و سرش خوش باد.