یادداشت عین جوادزاده

        ببین، این کتاب  جذابه، مخصوصاً اوایلش که رازها هنوز کامل باز نشده و توی ذهنت مدام حدس می‌زنی چی اتفاق افتاده. مری هیگینز کلارک هم خوب بلده که چطور تعلیق رو حفظ کنه؛ وقتی به مکالمه کودکیِ k برمی‌گردیم، وقتی ناپدید شدن دختر بچه رو می‌بینی، وقتی پیتر خوابگردی می‌کنه—همه‌شون آدم رو تو داستان نگه می‌دارن.

ولی یه ایراد هم داره. مثلاً بعضی شخصیت‌ها خیلی شبیه اون چیزی‌اند که قبلاً دیدیم؛ مرد ثروتمند با راز، همسر اول مُرده یا ناپدید شده، این‌ها کلیشه‌هایی هستند که هرچند کارسازند، اما تازگی‌شون کم شده. ضمن اینکه بعضی مواقع ریتم داستان می‌افته—یعنی داستان می‌ره عقب‌تر، تکرار خاطره، فکر کردن زیاد، توصیف زیاد—و گاهی آدم دوست داره سریع‌تر به اصل داستان برسه.

در نهایت، اگر بخوام بگم، این یه رمان خوبه برای وقت‌هایی که می‌خوای یه داستان جناییِ معقول بخونی، نه خیلی سنگین، نه خیلی غیرعادی، اما با کشش و راز و معما. به نظر من ۳٫۵ ستاره می‌گیره؛ نه کامل بی‌نقص، اما خودش ارزشش رو داره.
نمره برای تعلیق داستان: ۴٫۵ از ۵
نمره برای شخصیت‌پردازی: ۳ از ۵
نمره برای زبان و روایت فارسی ترجمه: ۳٫۵ از ۵
نمره برای نوآوری و جذابیت موضوع: ۳٫۵ از ۵

دلیل نمره کلی: داستان خیلی خوب پیش می‌روه و تعلیق رو برقرار می‌کنه—این نقطه قوت بزرگه. اما شخصیت‌ها در بعضی مواقع تکراری‌ن و بعضی قسمت‌ها ریتم‌شون کند میشه. همچنین نوآوریِ زیادی در ساختار معما نمی‌بینم؛ کلیتِ داستان به نوعی شبیه به چند اثر جنایی مرسومه، هرچند اجرای اون قابل قبوله.