یادداشت دریا

        داستانی درباره‌ی خوشبختی و اعتماد به جادوی آغازها 

این کتاب خیلی ساده درباره‌ی مفاهیمی حرف می‌زنه که همه‌مون توی زندگی باهاشون مواجه می‌شیم. سعی داره امید و انگیزه بده و حس خوب ایجاد کنه. اگه در برابر این احساسات گارد نداشته باشین، می‌تونه این کارو بکنه. 

داستان مردیه به نام اندرو که برای استراحت از کارش، سفری رفته به جنوب ایتالیا. داستان‌هایی که سفر توشون دارن، معمولا قصد دارن سفری درونی ایجاد کنن، گاهی خیلی مستقیمه، مثل این کتاب، گاهی هم غیرمستقیم. 

اندرو در طول این سفر با ماهیگیری آشنا می‌شه به نام کلودیو و ازش درس زندگی می‌گیره. 

حال من باهاش خوب شد، البته که یه جاهایی باهاش مخالف بودم، چون به هر حال هر کس باید روش زندگی خاص خودشو پیدا کنه و یه راه برای همه جوابگو نیست. 

ترجمه‌ش نسبتا خوب بود، ولی ویرایش حسابی احتیاج داشت. این مشکلی که می‌گم رو مدتیه توی خیلی از کتابا می‌بینم، این‌جا خیلی شدیدتر بود: آمیخته‌نویسی
ما یه چیزی داریم به اسم شکسته‌نویسی که وقتی استفاده می‌شه که می‌خوایم به شکل گفتاری بنویسیم، مثلا این یادداشت من کاملا به شیوه‌ی شکسته‌نویسی نوشته شده، توی کتاب استفاده از این شیوه مجاز نیست، جز توی دیالوگ‌ها، یعنی هر جا شخصیتا دارن حرف می‌زنن، می‌تونیم از شکسته‌نویسی استفاده کنیم ولی توی متن اصلی نه.
حالا اگه چه توی متن، چه توی دیالوگ‌ها، بعضی جاها رو شکسته بنویسیم و بعضی جاها رو عادی، به این کار می‌گن آمیخته‌نویسی و سراسر غلط و اشتباهه. نمی‌دونم چرا مرکزی برای بررسی این‌جور مشکلات وجود نداره که مجوز چاپ به کتاب نده تا این اشکالاتو اصلاح کنن.
این کتاب هم توی متن عادی‌ش، هم توی دیالوگ‌هاش، از آمیخته‌نویسی استفاده کرده بود و خوندنش خیلی آزاردهنده می‌شد.
مثال می‌زنم:
یه پاراگراف عادی شکلش این‌جوریه: این خانه‌ی ماهیگیر است، اسم ماهیگیر کلودیو است. کلودیو اندرو را راهنمایی می‌کند.
اگه بخوایم شکسته بنویسیمش این‌جوری می‌شه: این خونه‌ی ماهیگیره، اسم ماهیگیر کلودیوئه. کلودیو اندرو رو راهنمایی می‌کنه.
هر دو این حالات بالا درستن، اولی برای متن اصلی، دومی برای دیالوگ‌ها، اما آمیخته‌نویسی چیه؟ این‌جوریه: این خونه‌ی ماهیگیر است، اسم ماهیگیر کلودیوئه، کلودیو اندرو را راهنمایی می‌کنه.
تمام این کتاب از شیوه‌ی غلط سوم استفاده کرده بود.
امیدوارم توی کتابای بعدی‌شون این مشکلو حل کنن.