یادداشت یحیی نوریان

        هفت جن یک جور هری‌پاتر ایرانی‌ست؛ یا حتی به نوعی اسلامی! یک روایت دنباله‌دار از جنگ خیر و شر در بستری که به چشم مخاطب امروزی تخیلی و ماجراجویانه است؛ هرچند نویسنده و باورمندان ارکان این تخیل را چندان هم تخیلی ندانند. روایت تمام عناصر جادو و جمبل تخیلی غربی را در بستر واقعی جن و عوالم مادی لطیفه شبیه‌سازی‌ کرده است و صدالبته با حرکت در مرزی خطرناک سعی دارد تا علاوه بر نظم داستانی جذاب و هیجان‌انگیز، انگاره‌های​ برخطا و انحرافی از این واقعیت مبهم دینی-این‌جایی را بزداید.
گیرایی متن -به جز شاعرانگی های گاه‌به‌گاه نویسنده از زبان راوی اول‌شخص کتاب- آن‌چنان هست که آدم را به خواندن یک نفس کتاب مجاب کند. به نظرم برای آن‌ها که در سنین نوجوانی تجربه خواندن چندگانه هری‌پاتر را دارند، کتاب کمی طعم و خاطره هری‌پاتر دارد؛ بدون کشش و شور آن و صدالبته در کشاکش واقعیاتی که برای بزرگ‌ترها کتاب را جذاب‌تر می‌کند و برای کوچک‌ترها به مرز کتابی ناسالم نزدیک می‌کند.
از نظر محتوا هم اگر چه اشراف نویسنده بر واقعیاتی از جهان اجنه و ارتباطات انسانی با آن چه به مطالعه و چه معاینه، کتاب را دوچندان خواندنی کرده است، اما به خصوص پانویس‌های انتهای کتاب در کنار صدها فکت در مورد جهان اجنه، در متن داستان، داستان را به تیغی دودم بدل می‌کند که در کنار پیام خاص دینی آن ظرفیت تحریک حس جستجوگر جوان‌ترها و غلطیدن در عرصه خطرناک جن و جن‌بازی را به کتاب بخشیده است.