یادداشت علی

        سووشون برام مثل یه سفر بود به شیراز جنگ جهانی دوم.
هرچند این سفر خیلی دلچسب نبود برام
تو کتاب خوندن و اینکه یه کتاب رو کتاب خوب بدونم فاکتورای زیادی هست که این کتاب، موارد زیر رو برام داشت؛
شخصیت پردازی کتاب از حیث تعداد خوب بود اما گاهی بعضی شخصیتا برام سوال برانگیز بودن.
فضاسازی و توصیف مکان کتاب کامل بود و به خوبی منو به محیطی که داستان توی اون جریان داشت میبرد.
روایت داستان هم اگرچه سوم شخص بود ولی از پنجره‌ی چشم زری{شخصیت اصلی} داستان رو میدیدیم و این روایت به نوعی برام تیره بود.
{حالا بخاطر اینکه زری سمبلی از سیمین دانشور بود یا چیز دیگه نمیدونم.}
تو فاکتورای کتاب خوب دو مورد هست که این کتاب برام نداشت؛ جذابیت و کششی که حس کنی داستان تورو به دنبال خودش میکشه و عنصر لذت بردن از کتاب. خوندن این کتاب یه سختی‌ داشت که نمیتونستم راحت بخونمش و شاید اگه عنصر کنجکاوی برای رسیدن به پایان کتاب نبود، تمومش نمیکردم.{که خب این مورد رو میشه جزو مزایاش دونست}

روند داستان و اینکه دوتا شخصیت اصلی، یوسف و زری، چه نظر و جبهه فکری دارن رو درست نفهمیدم.
حالا یا اشاره مستقیم نشده یا من ندیدم.
[از اونجایی که این کتاب و سال بلوا هردو توی زمان جنگ جهانی دوم بودن خیلی حین خوندن سووشون کنارهم میذاشتمشون و مقایسه میکردمشون
و خب سال بلوا برام خیلی دوسداشتنی تر و با روایت بهتری بود.]

یک ستاره بخاطر فضاسازی و مکان‌ها
و یک ستاره بخاطر بخشایی که از روایت داستان دوسداشتم.