یادداشت محمدحسین بهزادفر

        کتاب که تمام شد، معطل نکردم. هرچه جمله‌ی وصفی و مدحی بلد بودم، توی ذهنم قطار کردم:

- خسرو خوبان در این روایت، چه قماری کرده با آبرویش!
من اگر بودم که بی‌خیال می‌شدم.
- شاهکاری که هر کتاب‌خوان و کتاب‌نخوانی باید بخواندش!
- دست مریزاد از این روایت بی‌نقص، عینی، بی‌پرده،
صریح و دست اول و کم‌نظیر.
- اشکم درآمد، بغض کردم، گریستم، خندیدم.
- خدا ماه‌طاووس‌بانویت را حفظ کند
استاد خسرو! همسفر بهشتی‌ات را.
- الله ولی الذین آمنوا یخرجهم من الظلمات الی النور.
- خدا بیامرز علی شاملو می‌گفت تمام تلاشم را
می‌کنم که این شاهکار دیده شود...
- رمز موفقیت دو چیز است: ایمان آوردن و استقامت کردن.

اما هنوز هم پیدا نکردم آن جمله‌‌ی یکتایی که بتواند اوج ذوقم را از مطالعه‌ی این کتاب برساند. این‌ها همه هست و این، همه نیست. آن‌قدر گویا نیستم که بتوانم حق مطلب را درباره‌ی روایت سفر از ظلمت به نور خسرو خان باباخانی ادا کنم. قلمی رسا و زبانی گویا باید.

شما قرار است با یک روایت اصیل، بی‌واسطه، دقیق و البته قدری [بخوانید خیلی] تلخ چونان قهوه‌ی قجری رو‌به‌رو شوید که اولش کام‌تان را تلخ کند، و بعد امید را بپاشد وسط تاریکی‌ها. بخوانیدش و نگذارید این تجربه از دست‌تان برود. 

من یکی که بعید می‌دانم به این زودی‌ها بتوانم «ویولن‌زن روی پل» را از روی میز مطالعه‌ام بردارم، راست می‌گویم.