یادداشت Asal

        و پایان یه پاد آرمان شهری جالب . 

دقیقا از بعد تموم کردن ۱۹۸۴ تو فکر خوندن این کتاب هم بودم و بالاخره فرصتش پیش اومد . اول از همه اینکه ایده ی اصلی کتاب رو خیلی دوست داشتم ، چون تو اکثر کتاب هایی که درمورد زندگی آینده نوشته شدن بیشتر جنبه های دیگه ی پیشرفت مثل پیشرفت تو ساخت سلاح های هسته ای و مهندسی و ... بررسی شده و به پیشرفت های علم زیست شناسی خیلی اشاره نشده درحالی که زندگی ما واضحا به این پیشرفت ها هم خیلی وابسته هستن . 
نکته ی بعدی طریقه ی روایت داستان بود . داستان متشکل از جمله های کوتاه و گفت و گو های نسبتا طولانی ( به خصوص در فصول آخر کتاب ) بود . جزئیات داستان هم به اندازه بود و به شخصه توصیفاتی که از نحوه ی شرطی سازی جنین ها شده بود رو خیلی دوست داشتم و برام جالب بودن. 
یه نکته ی دیگه که درباره ی کتاب هست اینه که در نگاه اول انگار دنیای قشنگ نو کاملا متضاد ۱۹۸۴ عه ، اما وقتی دقیق تر به داستان نگاه کنیم یه جورایی مکمل همدیگه هستن . به نظرم دنیای آینده مخلوطی از این دو دنیاست . ترکیبی از خواب آموزی و شرطی سازی و جنگ بین دولت ها . این کتاب به خوبی نشون میده که آزادی زیاد هم به اندازه ی اسارت آدمی رو از خوشبختی دور میکنه . خوشبختی دائمی بهتره یا خوشبختی خودساخته ؟ مسئله ی اصلی همینه . طبیعتا چیزی که آدم خودش به دست بیاره واسش ارزش بیشتری داره . ما کل عمر دنبال آسایش و خوشبختی می دویم ، و لحظه ای هم به این فکر نمی کنیم که اگر بهشون برسیم دیگه چه هدفی خواهیم داشت . این کتاب به نظرم تونسته بود به خوبی به این موضوع هم بپردازه . شخصیت وحشی هرگز با تمدن خو نگرفت و دلیلش هم این بود که زندگی متمدنانه رو زندگی بی هدف می دونست . وقتی سختی ای نباشه ، هدفی هم نیست و درنتیجه همه چیز معنای خاص خودشو از دست میده . 
نکته ی دیگه ای که واسم جالب بود ، مقدمه ی داستان بود . نویسنده تو مقدمه گفته بود که اگر می تونست دوباره کتاب رو بنویسه ، سرگذشت دیگه ای رو برای وحشی رقم میزد اما به نظرم این پایان برای داستان ، بهترین پایان ممکن بود . هیچ پایان دیگه ای به این خوبی نمی تونست مفهوم داستان رو به مخاطب برسونه. 
کتاب قطعا ضعف هایی هم داشت ، مثل روایت سریع و شخصیت پردازی نصفه و نیمه ( به غیر از وحشی بقیه به نظرم خیلی خوب شخصیت پردازی نشده بودن ) . البته که ما می تونیم این شخصیت پردازی نصفه برای پیروان تمدن رو نشئت گرفته از این بدونیم که واقعا هم اونا شخصیت درست حسابی ای نداشتن و صرفا ساخته و پرداخته ی جملات مثلا متمدنانه و اراجیفی بودن به اسم خواب آموزی . با تمام این ها به کتاب امتیاز کامل دادم ، چون از خوندنش لذت بردم و با طرز فکر جدیدی آشنا شدم و همین برام کافیه .
در نهایت خوندن کتاب رو پیشنهاد میکنم به خصوص اگر طرفدار ژانر پادآرمان شهری  هستید .