یادداشت محمدامین اکبری

                به نام او

🔹️همیشه دوست داشته‌ام حرفهای آفرینندگان آثار هنری و ادبی را بشنوم و یا بخوانم، دقت بفرمایید حرفهای آن‌ها را، نه نظریه‌ها و تزهای پژوهشیشان را. زمانی که یک نویسنده، شاعر بلند بلند فکر می‌کند و از هردری سخن می‌گوید به واقع دارد بن‌مایه‌های به فعلیت رسیده در آثار پیشین و یا هنوز به فعلیت نرسیده را بر زبان می‌آورد و این حرفها حاوی نکات بسیار مهمی است شاید هم‌ارز خود آثار آنها. در واقع این حرفها آثار بالقوه آنها هستند که در آثارشان بالفعل می‌شود. خواندن این جنس کتابها بسیار لذت‌بخش و آموزنده است.

🔸️به تازگی کتابی خواندم از «دیوید ممت» نمایشنامه‌نویس امریکایی که در دسته‌ای که در بالا به آن اشاره شد، قرار می‌گیرد:  «سه کاربرد چاقو»
کتاب از سه فصل تشکیل می‌شود و نکاتی در باب طبیعت و درام است و به ظاهر مخاطبش نمایشنامه‌نویسان هستند ولی چنین نیست چرا که نه کتاب ساختار یک کتاب علمی را دارد و نه مخصوص یک قشر خاص نوشته شده است. ممت در این کتاب بلند بلند فکر کرده است.

🔸️می‌خواهم در ادامه بخش‌هایی از کتاب را بیاورم تا عیار کار دستتان بیاید. این کتاب کم‌حجم را #نشر_بیدگل منتشر کرده است.

《من قبلاً، می‌گفتم نویسنده خوب چیزهایی که دیگران نگه می‌دارند را دور می‌اندازد. اما به معیار بهتری رسیده‌ام: نویسنده خوب چیزهایی را که دیگران دور می‌اندازند را نگه می‌دارد.》

《با پیشروی فرهنگ جهانی غربی‌آمریکایی ما به سمت سرنوشت آشکار، می‌بینیم که سواد، گفت‌وگو و تحصیلات روندی نزولی و فرسایشی به خود گرفته‌اند، درست همان‌گونه که در یک حکومت توتالیتار.
آلمانی‌ها به نامِ حق حاکمیت بر سرنوشت نازیسم را به وجود آوردند و سلطه آنها را پذیرفتند. ما به نام اطلاعات جهل و بی‌سوادی را می‌آفرینیم و می‌پذیریم.》

《خاطرم هست که در مدرسه می‌گفتند هنر در وفور نعمت شکوفا می‌شود. وفور نعمت به فرهنگ و فرد اجازه می‌دهد تا بر مشکلات معیشتی غلبه کند و در واقع امکانات اضافه برسازمانی نیز در اختیارش قرار می‌دهد تا با آن به آفرینش هنری دست زند. با این حال، به نظر من عکس این قضیه درست است. در زندگی فرد، یا در زندگی اجتماع یا فرهنگ، هنر در دوران مبارزه شکوفا می‌شود و در دوران فراوانی ناپدید.》

《یک نمایشنامه درباره چیزهای خوبی نیست که برای آدم‌های خوب اتفاق می‌افتد. یک نمایشنامه بیشتر درباره پیشامدهای تحمل‌ناپذیری است که برای آدم‌هایی اتفاق می‌افتد که به اندازه ما خوب یا بدند.》