یادداشت الهام مطیعیان

        داستان قشنگی بود. خوب شروع کرد و تونست همراه کنه، اما بعد از چند صفحه از ریتم افتاد. ولی دوباره جذاب شد. داستانش رو انگار همه‌ی ما شنیدیم یا فیلمش رو دیدیم. منظورم اینه که ناب و جدید نبود واسم. توجه زیادی به معقوله‌ی افراطی‌گری و تعصب داره که به‌نظرم مفهوم «افراطی» خیلی بحث‌برانگیز و پیچیده‌تر از این حرفاست که بخوایم براش حد و مرز مشخص کنیم. همیشه چیزی هست که از دیدگاهِ بعضی‌ها افراط محسوب میشه و برای بعضی دیگه ارزشه. پس نمیشه این داستان رو به زندگی تعمیم داد. اما مثال‌هایی که نویسنده زده، برای همه‌ی ما به‌عنوان افرطی‌گری شناخته شده‌ست.  بطور خلاصه داستانیه که میخونی و دوسش داری و باهاش ارتباط میگیری، اما بعد از یه هفته از ذهن پاک میشه.